زمین

سیاره آبی

زمین سیاره کوچکی است که به عنوان زیباترین منظره در کل منظومه شمسی شناخته می‌شود، یک جواهر آبی درخشان با پیچیدگی خیره کننده، ابرهای سفید و لطیف بر سطح رنگ‌های آبی، سبز و قهوه‌ای تابناکش می‌رقصند. زمین سومین سیاره از خورشید و خانه ما می‌باشد. تنها کمی بزرگتر از زهره (ناهید) است، زمین بزرگترین سیاره و چگال ترین در میان چهار سیاره زمین سان یا سیاره‌های درون سنگی (عطارد، ناهید، زمین، بهرام) می‌باشد.

دو عامل بسیار مهم زمین را از دیگر سیاره‌های منظومه شمسی متمایز می‌کند. اول اینکه زمین تنها سیاره شناخته شده‌ای است که حاوی آب در سطح خود می‌باشد که دسترسی به آب منجر به ویژگی منحصربه فرد دوم زمین می‌شود. زمین تنها سیاره شناخته شده‌ای است که از حیات پشتیبانی می‌کند!

طوفان ایزابل که از ایستگاه فضایی بین المللی دیده می شود ( ناسا )

عکس نزدیک از آمریکای شمالی که توسط آپولو 16 ارسال شده است ( ناسا )

سیاره زندگی

سطح زمین به طور عمده از آب پوشیده شده است. نزدیک به ¾ سطح زمین را مایع آب فرا گرفته است. همچنین آب به فراوانی به شکل یخ در قطب‌های سیاره و به شکل بخار آب در جو یافت می‌شود. گمان می‌شود که بیشتر این آب بر اثر میلیاردها سال فعالیت آتشفشانی انباشته شده است. همچنین برخی از دانشمندان معتقدند که آب می‌تواند توسط ستاره‌های دنباله دار اولیه به زمین آورده شده باشد. آب به همراه فاصله بی عیب زمین از خورشید تنها شکل زندگی شناخته شده در منظومه شمسی را بوجود آورده است.

همچنین جو زمین نقش مهمی را بازی می‌کند، مخلوط به اندازه‌ای از گازها را فراهم آورده و به حفاظت سطح زمین از اصابت شهاب سنگ‌های آسمانی کمک می‌کند. به دلیل این شرایط مطلوب، زمین تنوع غیر قابل تصوری از میلیون‌ها شکل زندگی متفاوت را ایجاد کرده است. زندگی موجودات روی زمین با انواع محیط‌ها شامل خشکی، اقیانوس‌ها و هوا وفق یافته است. حداقل یکی از این موجودات خودآگاه شده و شروع به کشف محیط اطراف خود کرده است، ما انسان‌ها اولین شکل از زندگی بوده‌ایم که خانه سیاره‌ای خود را ترک کرده و به اکتشاف جهان پرداخته است.

بازتاب نور خورشید بر عظمت زمین- تصویر حیرت انگیز اقیانوس های آبی توسط شاتل فضایی گرفته شده است.

ویژگی‌های زمین

زمین یک سیاره سنگی است که هنوز خیلی سرزنده و فعال است. فعالیت‌های آتشفشانی به طور مداوم سرزمین‌های جدیدی را به وجود می‌آورد درحالیکه زمین لرزه‌ها چشم انداز را تغییر شکل می‌دهند. سطح زمین دائماً در حال تغییر است. پوسته زمین به چندین صفحه تقسیم می‌شود (تا حدی شبیه به یک پوسته تخم مرغ ترک خورده) که بر روی دریایی از سنگ مذاب شناور است. جایی که این صفحات به هم برخورد می‌کنند خشکی به سمت بالا حرکت می‌کند تا رشته کوه‌های عظیم را بوجود آورد. بلندترین این کوه‌ها اورست، ۲۹۰۲۸ فوت (۸۸۵۰ متر) بالاتر از سطح دریا است. در برخی از مناطق یک صفحه به زیر صفحه دیگر فرو می‌رود و گودال‌های عمیق و درازگودال ها را شکل می‌دهد که عمیق‌ترین آنها درازگودال ماریانا هفت مایل (۱۱ کیلومتر) زیر دریا عمق دارد.

گرمای متغیر جو زمین همراه با چرخش آن باعث ایجاد الگوهای آب و هوایی پیچیده می‌شود. باد و باران به‌تدریج باعث فرسایش کوه‌ها می‌شوند و دشت‌های ماسه‌ای پهناوری را به وجود می‌آورند. اگرچه زمین در طول تاریخ اولیه خود توسط شهاب‌سنگ‌ها و سیارک‌ها بمباران‌شده است اما اکثر دهانه‌های برخوردی براثر فرسایش محو شده اند، بااین‌وجود هنوز برخی از آن‌ها را می‌توان یافت، دهانه شهاب‌سنگی آریزونا بیش از یک مایل (1/6 کیلومتر) پهنا و تقریباً ۶۰۰ فوت (۱۸۳ متر) عمق دارد. اعتقاد بر این است که احتمال دارد شهاب‌سنگ‌های بزرگ باعث انقراض گسترده در طول عمر زمین شده باشند، یکی از آن‌ها می‌تواند مسئول انقراض دایناسورها باشد. اگرچه زمین سیاره‌ای آرام و آسوده به نظر می‌آید اما سطح آن بسیار فعال و در حال تغییر در مقیاس زمین‌شناسی زمان است.

قطر	12756 کیلومتر
تعداد قمر	1
میانگین فاصله تا خورشید	149600000 کیلومتر
دوره حرکت وضعی	23 ساعت و 56 دقیقه
دوره حرکت انتقالی	365/2 روز
خروج از مرکز مداری	0/017
انحراف مداری	0 درجه
انحراف محوری	23/45 درجه
میانگین درجه حرارت سطح	15 درجه سانتیگراد
ترکیب اصلی اتمسفر	نیتروژن
فشار اتمسفر	1/013 بار
عمق اتمسفر	193 کیلومتر

تعاریف :

حرکت وضعی : چرخش یک سیاره به دور محور گردش خود.

حرکت انتقالی : چرخش یک سیاره بر روی مسیر بیضی شکل به دور خورشید.

انحراف مداری : فاصله زاویه بین صفحه مداری و یک صفحه دیگر، به عنوان صفحه مرجع (معمولا صفحه دایرة البروج یا صفحه استوای سماوی) است. در منظومه شمسی انحراف مداری به زاویه میان صفحه مداری سیارات و صفحه دایرةالبروج، می‌باشد.

دایرةالبروج : مسیر حرکت ظاهری سالانه خورشید نسبت به زمین، بر روی کره سماوی است. این دایره در حقیقت مدار حرکت انتقالی زمین را به دور کره خورشید مشخص می‌کند و در واقع طرح مدار زمین بر کره آسمان است یعنی دایره‌ای است که از تلاقی سطح مدار حرکت انتقالی زمین با کره آسمان که آن را اصطلاحاً فلک ثوابت نامیده‌اند پیدا می‌شود.

انحراف محوری : اصطلاحی در ستاره‌شناسی است و به زاویه بین محور چرخش اجسام و خط عمود بر صفحه مداری آنها گفته می‌شود. طی حرکت جسم در مسیر مداری خود، مقدار انحراف محوری تغییری نمی‌کند؛ اما خط انحراف سیاره در هنگام یک دور گردش کامل به دور خورشید در یک دایره و به میزان ۳۶۰ درجه حرکت می‌کند.

خروج از مرکز مداری : یکی از پارامترهای مداری است که بیانگر مقدار کشیدگی مدارهای بیضوی شکل می باشد. طبق قانون اول کوپلر مدار سیارات دایره ای نیست و بیضی است. برای نمایش شباهت این بیضی با دایره از واحدی استفاده می شود که به آن خروج از مرکز می گویند.

قدر ظاهری : مقیاسی عددی از روشنایی اجرام سماوی که از دید ناظر در زمین است که هرچه مقدار آن کمتر باشد نورانی تر است.